“માણસાઈ” :
(અશોક ઉપાધ્યાયના બ્લોગ પરથી)
હું બસમાં ચડી ગયો. ભીડને અંદર જોઇને હું પરેશાન થઈ ગયો. બેસવાની જગ્યા નહોતી. બસ, પછી એક વ્યક્તિએ તેની બેઠક ખાલી કરી. ખાલી પડેલી બેઠકની બાજુમાં ઊભેલો માણસ ત્યાં બેસી શકતો હતો, પરંતુ તેના બદલે તેણે મને બેઠક આપી.
પછીના સ્ટોપ પર, ફરીથી એવું જ બન્યું. તેણે પોતાની બેઠક બીજાને આપી. આખી મુસાફરી દરમ્યાન 4 વાર આ બન્યું. તે માણસ એક સામાન્ય કામદાર જેવો લાગતો હતો, કામ પર લાંબા દિવસ પછી ઘરે પાછો ફરતો હતો.
છેલ્લા બધા સ્ટોપ પર જ્યારે બધા ઉતર્યા ત્યારે મેં તેની સાથે વાત કરી.
“દર વખતે જ્યારે તમે ખાલી બેઠક મેળવતા હો ત્યારે તમે કોઈ અન્ય વ્યક્તિને તમારી બેઠક કેમ આપતા હતા?”
તેના જવાબથી મને આશ્ચર્ય થયું.
“મેં મારા જીવનમાં વધારે અભ્યાસ કર્યો નથી કે મને ઘણી વસ્તુઓ ખબર નથી. મારી પાસે પણ વધારે પૈસા નથી. તેથી મારી પાસે કોઈને આપવા માટે કંઈ નથી. તેથી જ હું આ રોજ કરું છું. તે કંઈક છે હું સરળતાથી કરી શકુ .
“આખો દિવસ કામ કર્યા પછી હું થોડો લાંબો સમય ઊભો રહી શકું છું. મેં મારી બેઠક તમને આપી અને તમે કહ્યું આભાર. મને સંતોષ મળ્યો કે મેં કોઈ માટે કંઇક કર્યું.
હું દરરોજ આ કરું છું અને લાગે છે કે હું કોઈ રીતે ફાળો આપી રહ્યો છું. હું રોજ આભાર મેળવું અને દરરોજ ખુશ છું કે મેં કોઈને કંઇક આપ્યું.”
હું અવાક હતો! દૈનિક ધોરણે કોઈક માટે કંઇક કરવા માંગતા હો તે અંતિમ ઉપહાર છે.
આ અજાણી વ્યક્તિએ મને ઘણું શીખવ્યું – અંદરથી ધનિક બનવું કેટલું સરળ છે!
સુંદર કપડાં, બેંક ખાતામાં ઘણાં પૈસા, મોંઘા ગેજેટ્સ, એક્સેસરીઝ અને લક્ઝરી અથવા તો શૈક્ષણિક ડિગ્રી તમને સમૃદ્ધ અને ખુશ કરી શકે છે અથવા નહીં પણ; પરંતુ આપવાનું એક નાનું કૃત્ય તમને રોજિંદા સમૃદ્ધ અને સુખી લાગે તે માટે પૂરતું છે
બ્લોગને વિરામ આપતા પહેલા..
વહેતું રહેશે આ વ્હેણ સમયનું,
એ ક્યાં કદી રોકાય છે…
આજ તારો તો કાલ મારો હશે,
સમય સૌનો બદલાય છે…
હોય છે ક્યારેક હસતો ચહેરો ને,
ક્યારેક આંખ છલકાય છે…
ક્યારેક જાણતાં હોઈએ ઘણું બધું,
ને તોયે ચુપ રહેવાય છે…
આવે કસોટીઓ જીંદગી ની જ્યારે,
સંબંધો ત્યારે પરખાય છે…
મળ્યા સંબંધો ઘણાં જીંદગીમાં પણ,
દિલમાં કો’ક જ સચવાય છે.
સમજે તે સમજદાર.
(અશોક ઉપાધ્યાયના બ્લોગ પરથી)
