ઉનાળાના કાળઝાળ તડકામાં એક બહારવટિયો રાતે લૂ ટવા માટેના ગામની તપાસમાં નીકળ્યો છે. રસ્તામાં તરસ લાગી. ગળું સુકાવા માંડ્યું. એક બાઈને કૂવાને કાંઠે બેડું ઉપાડતી જોઈ પૂછ્યું, ‘બેટા! દીકરી! મને પાણી પાઈશ?’
બાઈ બોલી, ‘અરે બાપુ, પાણી શું ઘરે હાલો. મારા હાથનો રોટલો ખવરાવું.’ પાણી પાયું. તાણ્ય કરીને ઘરે લઈ ગઈ. ફુલીને મોભારે અડે એવા રોટલાને માથે કોપટી ફોડીને માખણનો લોંદો મૂકીને બહારવટિયાને ભાવથી જમાડ્યો.
બહારવટિયો ખૂ ખાર ખરો, પરંતુ ‘બાપ’ અને ‘દીકરી’ આ બે શબ્દોએ તેને ઓગાળી નાખ્યો. અને તેનાથી રે’વાણું નઈ અને બોલાઈ ગયું: ‘દીકરી, આજ રાતે હું મારા ભેરુને લઈને આ ગામ લૂ ટવા આવવાનો છું. તેં મને ‘બાપ’ કીધો. હવે તો તું મારી ‘દીકરી’ છો. તારા ઘરની બારે ગોખલે બે દીવા મૂકજે. તારું ઘર કોઈ નઈ લૂંટે.
રાતે ગામના ચોકમાં હાકલ પડી. બન ડુકના ભડાકા થયા. ભેરુ ગામમાં લૂ ટ કરવા ઊપડ્યા. પરંતુ જ્યાં જ્યાં જાય ત્યાં ઘરે ઘરે બે દીવા તેમના જોવામાં આવ્યા. મુંજાયેલા ભેરુઓએ આવીને બહારવટિયાને વાત કરી.
બહારવટિયો દીકરીના ઘરે ગયો અને કહ્યું, દીકરી મેં તો તને તારા ઘરની બાર બે દીવા મૂકવાનું કીધું’તું. તેં આ શું કર્યું?’
દીકરી બોલી, બાપુ! દીકરીનું સાસરું બાપથી લુ ટાય?’
‘દીકરીનું સાસરું’ આટલું સાંભળતા તો એ ખૂ ખાર બહારવટિયો ભાંગી પડ્યો. બન ડુક ઢીંચણ માથે પછાડીને ભાંગી નાખી અને ચોધાર આંસુડે રોવા માંડ્યો.
એટલું જ તેનાથી બોલાણું, ‘દીકરી! તારા જેવી ભગવાને મને એક દીકરી આપી હોત તો આ પાપના પોટલાં મારા હાથે નો બાંધત.
નસીબદાર ને ત્યાં દિકરી હૉય.
દિકરા ન હૉય તો ચિંતા ન કરશો કોઈક ની દિકરી ને દિકરી બનાવી ને લાવવાની હોય.
-અજ્ઞાત
(ફોટો પ્રતિકાત્મક છે)
– સાભાર શીતલ પટેલ (અમર કથાઓ ગ્રુપ)
