એક દિવસ એક ગર્ભવતી મહિલાએ તેના પતિને પુછયુ કે, તમે શેની અપેક્ષા રાખો છો? દીકરી કે દીકરો.
પતિએ કહ્યું કે, જો પુત્ર થશે તો તેને હું ગણિત શીખવીશ, આપણે સાથે રમવા જઇશુ, હું તેને ઘણું બધુ શીખવીશ.
પત્ની : હા હા, પણ દીકરી આવી તો?
પતિ : જો દીકરી આવી તો મારે તેને કશુ શીખવવું નહી પડે. કારણ કે તે માત્ર એકલી હશે જે મને બધુ શીખવશે. તે ફરીથી એકવાર કપડા કેવી રીતે પહેરવા, કેવી રીતે જમવું, શું બોલવું કે શું ના બોલવું શીખવશે. ટુંકમાં તે મારી બીજી માતા બની રહેશે. મને તેનો હીરો ગણશે, પછી ભલે મારામાં કશુ હોય કે ના હોય. તે દરેક બાબતને સમજી લેશે જેમા મારી ના હશે.
પોતાના પતિ સાથે હંમેશા મારી સરખામણી કરશે. તે ગમે તેટલી મોટી થઇ જાય તેમ છતા તેની અપેક્ષા એવી રહેશે કે, હું તેને નાની ઢિંગલીની જેમ રાખું. તે મારા માટે આખી દુનિયા સાથે લડી લેશે. અને જો કોઇએ મારી લાગણીને ઘવાય તેવું વર્તન કર્યું, તો તેને જીવનભર માફ નહી કરે.
પત્ની : એટલે કે તમારી પુત્રી એ તમામ બાબતોમાં હોશિયાર હશે જે તમારો પુત્ર નહી કરે.
પતિ : ના ના, મારો કહેવાનો અર્થ એવો નથી. કદાચ તે પણ તમામ ચીજો કરશે જે દીકરી કરશે, પરંતુ તે પહેલા દરેકને શીખશે, જ્યારે દીકરીઓ આની સાથે જન્મ લેતી હોય છે. પુત્રી ના પિતા હોવું એ કોઇ પણ માટે ગૌરવ અને ગર્વની વાત છે.
પત્ની : પરંતુ તે આપણી સાથે હંમેશા નહી રહી શકે.
પતિ : હા, પરંતુ આપણે તેના હૃદયમાં હંમેશા રહીશું. કોઇ ફરક નથી પડતો કે જ્યારે તે આપણી સાથે નહી હોય, તે આપણી સાથે જ રહેશે, આપણા હૃદયમાં.
પુત્રીઓ ખરેખર પરીઓ હોય છે, જે બિનશરતી પ્રેમ અને સંભાળ સાથે જન્મતી હોય છે. તમામ પુત્રીઓના પિતાને અર્પણ.
– સાભાર અનિલ પઢીયાર (અમર કથાઓ ગ્રુપ.)
