એક મજાનો હાસ્યલેખ :
તમે માર્ક કરજો, જ્યારે બે-ત્રણ ફેમિલી ભેગાં થઈને રેસ્ટોરન્ટમાં જમવા માટે જાય છે ત્યારે એમનો એક ચોક્કસ ‘સ્ટાન્ડર્ડ પ્રોસિજર’ હોય છે…!
રેસ્ટોરન્ટમાં ભીડ હોય એટલે નામ નોંધાવીને બધા બહાર મુંગામુંગા બેસી રહે છે.
વડીલો બેસણામાં આવ્યા હોય એ રીતે, અને યંગસ્ટરો જાણે ઓનલાઇન ક્લાસ ભરતા હોય એ રીતે મોબાઈલમાં બિઝી હોય છે.
બે જણા વારાફરતી પોતાનું નોંધાવેલું નામ આવ્યું કે નહીં તેની તપાસ કરતા રહે છે. બાકીના ‘બેસણા-પ્રોસિજર’નું પાલન ચાલુ રાખે છે.
પોતાનો નંબર આવે ત્યારે અંદર જઈને બેસવાની ઉતાવળ આવી જાય છે.
બેસી ગયા પછી કશી ઉતાવળ હોતી નથી.
મેનુ આવે ત્યારે જાણે અઘરી પરીક્ષાનું પેપર હોય એ રીતે તેનો અભ્યાસ થાય છે.
પછી શું મંગાવવું તેનું અંદરો અંદર ભારે ડિસ્કશન થાય છે.
વેઇટરને બોલાવીને પૂછવામાં આવે છે કે કઈ વાનગીમાં શું હોય છે. (ક્યારેક તો વાનગીનો ઉચ્ચાર ચાર વાર કરાવે છે.)
ઓર્ડર અપાઈ ગયા પછી બધા પોતપોતાના મોબાઈલોમાં બિઝી થઈ જાય છે.
શરૂઆતમાં મસાલા પાપડ કે સ્ટાર્ટર આવે ત્યારે ધીમે ધીમે ખાતા જતાં વાતો શરૂ થાય છે.
જમવાનું આવે ત્યારે જમતાં પહેલાં બધા સ્માઈલો આપીને સેલ્ફીઓ લે છે.
પછી બધા જમવામાં બિઝી થઈ જાય છે.
એમાં અમુક લોકો બીજાને એવી રીતે આગ્રહ કરીને ખવડાવે છે કે જાણે પોતાના ઘરમાં આવેલા મહેમાન હોય.
જમતાં જમતાં બધાની જીભ ખૂલી જાય છે. બધા મોટા અવાજે વાતો કરવા માંડે છે.
વાતોમાં બહેનો વિવિધ વાનગીઓ ડિસ્કસ કરે છે અને ભાઈઓ શેરબજાર, ક્રિકેટ અને પોલિટીક્સનું ડિસ્કશન કરે છે.
જમવાનું પતે પછી બિલ આવે ત્યારે બે ત્રણ જણા વચ્ચે ખેંચવાનો રીવાજ ચાલે છે.
બિલ ચૂકવતાં પહેલાં એક જણ ધ્યાનથી તમામ વિગતો ચેક કરે છે.
બહાર નીકળતાં સૌ વાર લગાડે છે. આ વખતે જ રેસ્ટોરન્ટનું ઇન્ટિરીયર ડેકોરેશન ધ્યાનથી જુએ છે.
પછી બધા ખુબ બધી ગ્રુપ સેલ્ફીઓ લે છે.
છેવટે ફુગ્ગાવાળા છોકરાને પાંચ રૂપિયા આપીને સૌ છૂટા પડે છે!
– મન્નુ શેખચલ્લી.
(સાભાર કર્દમ મોદી, અમર કથાઓ ગ્રુપ)
