એક સંતની સભામા અચાનક એક છોકરી ઉભી થઈ.
એના ચેહરા પર થોડો આક્રોશ દેખાતો હતો. એ કઈક કહેવા માંગતી હતી.
સંતે એ છોકરીને પુછ્યુ બોલ દીકરી શુ વાત છે?
છોકરીએ કહ્યુ : મહારાજ, આ સમાજમાં છોકરાઓને દરેક પ્રકારની આઝાદી હોય છે, એ કઇ પણ કરે, ગમે ત્યા જાય, એમને કાંઈ વધારે ટોકા-ટોકી નથી હોતી.
અને આની વિપરીત છોકરીઓ ને વાત વાત મા ટોકવામા આવે છે, આ નહી કરવાનુ , પેલુ ના કરાય, એકલા ક્યાય ના જવાય, ઘરે જલ્દી આવી જવુ વગેરે વગેરે.
સંતે હળવુ સ્મિત રેલાવતા જવાબ આપ્યો.
બેટા તે કોઈ દીવસ લોખંડની દુકાનની બહાર પડેલા લોખંડની ભારે ભારે ગર્ડરો જોઈ છે?
આ ગર્ડરો શિયાળો, ઉનાળો, ચોમાસુ અને રાત હોય કે દીવસ એમ જ પડી રહેલા હોય છે, તેમ છતા પણ એમનુ કાંઈ નુકસાન નથી થતુ, અને એમની કીંમતમા પણ કાંઈ ફરક નથી પડતો. બસ છોકરાઓ માટે આ પ્રકારની વિચાર ધારા છે આ સમાજ માં.
હવે જો એક સોની ની દુકાનમાં, એક મોટી તીજોરી પછી એમા નાની તીજોરી, અને એમા નાનકડી ડબ્બીમા રેશમના કપડા ઉપર નજાકત થી મુકેલી હીરાની વીંટી. કારણ કે સોનીને ખબર છે કે જો આ હીરા પર થોડીક પણ ખરોચ આવી તો આની કોઈ કીંમત નહી રહે.
આ સમાજમા બેટીઓ ની અહેમીયત આવી છે.
આખા ઘરને રોશન કરતી, ઝળહળતી હીરાની અંગુઠી જેવી જરાક અમથી ખરોચથી એની અને એના પરીવાર જોડે કાંઈ પણ નથી રહેતુ.
બસ આટલુ જ અંતર છે છોકરીઓ અને છોકરાઓમાં.
આખી સભા સ્તબધ થઈ ગઈ, એ છોકરી ની સાથે આખી સભાની આખોમાં છુપાયેલી નમીમાં હીરા અને લોખંડની અહેમીયત સાફ દેખાતી હતી.
– સાભાર સંજય પટેલ (અમર કથાઓ ગ્રુપ.)
