જોયું, મેં શેરી માં, રમતું એ બાળક,
નાના મોટા સૌને ય, ગમતું એ બાળક,
કોઈ ને જોઈ, અમથું અમથું રડે છે,
કોઈ ને જોઈ, અમથું, હસતું એ બાળક.
હંસે છે, રડે છે, દોડે છે, પડે છે,
પડીને ઉઠે છે, ઉઠી ને, દોડે છે,
સજજાવી કોઈ એ, નથી તોય જાણે,
જીવન-ફિલસુફી ને, સમજતુ એ બાળક.
માં, પાછળ દોડે તો, આગળ એ ભાગે,
શેરીમાં રોજે, બેય ની, રેસ લાગે,
પકડાય તોયે, છૂટી જાય પાછું,
‘મમ્મી’ ને કેવું, પજવતું એ બાળક.
આખી શેરી એની, બધા ઘેર ફરતું,
જયાં જાય ત્યાં, કંઈ નવાજુની કરતુ,
બધે ઘેર, બધાય, શોધી વળે ત્યાં,
અણધાર્યે ઘરથી, નીકળતું એ બાળક.
ઘણાં તેડી-બિયર, ઘણાં છે રમકડાં,
ત્રાઈસીકલ, ને ગાડી, બહુ બધા કપડા,
છતાં, બીજા બાળક નું, જોતાં રમકડું,
એ લેવા ની જીદ, કેવી કરતું એ બાળક.
ફોટા ને જોતાં જ, ‘જે જે’ કરે છે,
તાળી પાડતાં, ‘રાધે રાધે’ કહે છે,
‘જો, તુજને ભુલ્યો નથી હું, હજી પણ’,
ઈશ્વર ને, જાણે કે, કહેતું એ બાળક.
‘ખાતો ન ક્યાંયે’ માં એ કહયું તો,
નૈ ખાઉં’ કહીને, નીકળ્યું એ ઘર થી,
બીજી મિનિટે જ, બાજુ ના ઘરમાં,’
‘બૌવો-ખીચી’ પર ઝપટતું એ બાળક.
મનસુખભાઇ, કાળી મૂછો, ને જાડા,
વહાલ થી બોલાવે, ને ચોકલેટ આપે,
છતાં, એમની પાસ, જાતું ન જલદી,
ઝિઝકતું, અને થોડુંક ડરતું, એ બાળક.
કાલું-કાલું બોલે એ, લહેકાની સાથે,
‘રકાબી’ ને કાયમ, ‘રપાકી’ કહે છે,
ભાષા શુદ્ધિ નો નથી કોઈ આગ્રહ,
કસોટી ભાષા-વિદ ની, કરતુ એ બાળક.
વિલસતું એ બાળક, વિકસતું એ બાળક,
સ્વછન્દે જગમાં વિહરતું એ બાળક,
ગયું પેલા ઘર માં, કરી કિલકારી,
ઘરો માં જ, સ્વર્ગો સરજતું એ બાળક.
ઈશ્વર નું છે, શ્રેષ્ઠ સર્જન એ બાળક,
પોતાની લીલાઓ, એનામાં જુવે છે,
સૂતું હોય ત્યારે તો, દેવદૂત લાગે,
જાણે હોય ઈશ્વર ને, સ્મરતું એ બાળક.
– ઓમપ્રકાશ વોરા, ચાંદખેડા, અમદાવાદ. (અમર કથાઓ ગ્રુપ)
