જો-તો :
ઉઠું ઉપર તો, દીપ-જ્યોત જેમ ઝગી ને,
આપું પ્રકાશ સૌ ને, અગ્નિ -સ્નાન કરી ને.
પડું તો ગિરિ -શિખર થી, નિર્ઝર શું સરી ને,
તૃપ્ત કરું સૌ ને, નિજ નીર ધરી ને.
ઊંડું તો, મલય જેવું, લઇ મહેક ને જીવન,
જીવન-સુવાસ વહેંચું, શ્વાસો માં ભરી ને.
બોલું તો, મીઠું-હિતકર ને, સત્ય વચન બોલું,
કદી ન થાઉં રાજી, શબ્દ -વેધ કરી ને.
થઉં પંખી તો, થઉં કોકિલ, નથી હંસ થવું મારે,
ગાઉં ગીતો, નથી રહેવું, મોતી -ચારો ચરી ને.
જીવું તો કોઈ માટે, ખુદ માટે જીવવું શું?
કોઈ ચાર આંસુ સારે, મુજ બાદ સ્મરી ને.
મરું અગર તો, પ્રાણ હો, મા -ભોમ ને અર્પણ,
થોડુંક ઋણ ઉતારું, જીવન ને ધરી ને.
દુઆ કરું તો, એટલી, સુખ-ચેન હો બધે,
વહે તો, બસ, હર્શાશુઓ, નયનો થી સરી ને.
તરું તો ભવ નો સાગર, ડૂબું તો ભક્તિ માં,
ચરણે પડું અગર તો, બસ એક હરિ ને.
– ઓમપ્રકાશ વોરા, અમદાવાદ. (અમર કથાઓ ગ્રુપ)
