જયારે પણ કોઈ વ્યક્તિ આધ્યાત્મિકતા તરફ વધે છે, તેણે જીવનમાં ઘણી સમસ્યાઓના સામનો કરવો પડે છે, જાણો કેમ.
જ્યારે પણ કોઈ વ્યક્તિ આધ્યાત્મિકતા તરફ આગળ વધવાનું શરૂ કરે છે, ત્યારે તેના સાંસારિક શુભેચ્છકો ઘણા ચિંતિત થઇ જાય છે. તેમને લાગે છે કે છોકરો ભટકી ગયો છે, જો તેને અટકાવવામાં ન આવે તો તે યોગી, સન્યાસી અને સાધુ-મહાત્મા બની જશે. તેઓ તેને સમજાવવાનું શરૂ કરી દે છે, જો તે ના માને તો તેને ખીજાય છે અને તેણે ઠપકો પણ સાંભળવો પડે છે.
મારી સાથે પણ આવું જ કંઈક થયું. મારી એક મામીએ મને કહ્યું – “હજી તો તું બાળક છે, પોતાની જાત પર આટલા બધા નિયમો લાદવાની શું જરૂર છે. હજી તો તારા હસવા રમવાના દિવસ છે, જીવનનો આનંદ માણવાના દિવસ છે, ભક્તિ – વક્તિ, ધ્યાન – યોગ આ બધું વૃદ્ધાવસ્થામાં કરતો રહેજે.”
તે સમયે મહર્ષિ વશિષ્ઠે શ્રીરામને જે કહ્યું હતું તે મને યાદ આવ્યું. તેમણે કહ્યું હતું – “હે રામ! માણસે પોતાના આત્મકલ્યાણનો પુરુષાર્થ યુવાવસ્થામાં જ કરી લેવો જોઈએ. કારણ કે વૃદ્ધાવસ્થામાં તેનું પોતાનું શરીર પણ તેને સાથ નથી આપતું, પછી ભગવાનની ભક્તિ શું કરશે?”
એક દિવસ મારા એક કહેવાતા શુભેચ્છકે મને કહ્યું – “જો પુત્ર! મોટા મોટા યોગીઓ અને તપસ્વીઓ જે સાધના કરી ગયા તે આપણાથી નહિ થાય. તે જમાનો ગયો, જ્યારે આવા સિદ્ધ પુરુષો હતા. આવી તપસ્યાઓ થતી હતી. હવે યુગ બદલાઈ ગયો છે. તેથી આ નકામી વાતોમાં તારો સમય બગાડતો નહીં. જો તારા હાથમાં પૈસા છે તો તું રાજા છે, નહીં તો કોઈ પૂછવાનું નથી. તે એક વૃદ્ધ માણસ હતા. તેમનો અનુભવ ખરેખર પ્રશંસનીય છે, પરંતુ તે જરૂરી નથી કે તેમણે કહ્યું તે અનુસાર મારે કરવું જોઈએ.
મેં સામેના એક પર્વત તરફ ઇશારો કર્યો અને તેમને કહ્યું – “બાબા! આપણે જાણીએ છીએ કે આપણને આ પર્વત પર કંઈક કિંમતી વસ્તુ મળી શકે છે. હું તે લોકોને પણ ઓળખું છું જેમણે તેની મુલાકાત લીધી છે, અને તેમણે ત્યાં જવાનો રસ્તો પણ બતાવ્યો છે. પરંતુ તમે કહો છો કે તે પર્વત અનન્ય છે, પરંતુ આપણે ત્યાં જઈ શકતા નથી અથવા ત્યાં જવું આપણા વશની વાત નથી, તો શું મારે ત્યાં નહિ જવું જોઈએ?
કેટલાક સજ્જનો હોય છે જે પોતાના ઉદ્ધાર માટે પ્રયત્ન કરે છે, પરંતુ કેટલીક વ્યક્તિગત અને કૌટુંબિક સમસ્યાઓના કારણે તે વચમાં જ હાર માની લે છે. આવા આધ્યાત્મિક મિત્રો માટે, હું કહેવા માંગુ છું –
હિંમત કરનારાઓ ક્યારેય પરાજિત થતા નથી,
હૃદય સાચું છે તો જીવન ક્યારેય લાચાર નથી થતું,
જીવનમાં જોખમ લેવું પડે છે મિત્રો,
જોખમ લીધા વિના જીવનમાં સફળતાની અપેક્ષા ક્યારેય નથી હોતી.
તેથી, માણસે જેટલું જલ્દી થઈ શકે એટલું આ દૈવી રાજમાર્ગ તરફ ચાલવું જોઈએ.
જો કોઈ એવું વિચારે છે કે આધ્યાત્મિક જીવન એકદમ નીરવ છે, નકામું છે, તો અસલમાં તે ખોટું વિચારે છે. મોટાભાગના લોકો આધ્યાત્મિકતા અને ભગવાનથી એટલા માટે દૂર રહે છે, કારણ કે તેમને અશિસ્તતા અને પાપ વધુ પ્રિય લાગે છે. તેમને હંમેશાં ડર રહે છે કે જો તે આધ્યાત્મને ધારણ કરશે તો તેમણે શિસ્તમાં રહેવું પડશે. આ ડરને કારણે તેઓ દૂર ભાગતા રહે છે. જ્યારે પુત્ર કોઈ ભૂલ કરે છે, ત્યારે તે પિતાથી ડરે છે. દૂર દૂર ભાગે છે. પરંતુ જ્યારે જરૂર પડે છે ત્યારે મોં લટકાવીને પિતાની સામે ઉભો રહી જાય છે.
એવી જ રીતે, આવા લોકો પણ કર્મ કરવાની સ્વતંત્રતાને કારણે ખોટા કર્મ કરતા રહે છે, અને જ્યારે જરૂર પડે ત્યારે તેઓ પોતાની ઇચ્છાઓ લઈને ભગવાનની આગળ નાક રગડે છે. એવું નથી કે ભગવાન તેમને ભગાડી દે છે.
એક સામાન્ય પિતા પણ પોતાના દીકરાને થોડા ખિજાઈને છેવટે છોડી દે છે, પછી આ તો પરમપિતા છે. તે જાણે છે કે આજે નહીં તો કાલે સુધરશે, આ જન્મમાં નહીં તો બીજા જન્મમાં સુધરશે. તમે અંદાજો પણ નથી લગાવી શકતા કે ભગવાન તમને કેટલી વખત માફ કરે છે! તમને કેટલો પ્રેમ કરે છે, પણ અફસોસ! તમે તે નાશવંત વસ્તુઓને પ્રેમ કરો છો, જે આજે છે અને કાલે નહીં હોય. અને જે કાલે હશે તે પરમ દિવસે નહીં હોય.
જો તમારો પોતાનો કોઈ આધ્યાત્મિક અનુભવ હોય, તો તે અહીં શેર કરો અને બીજાને પણ લાભ આપો.
આ માહિતી આધ્યાત્મ સાગર અને અન્ય નેશનલ ન્યુઝ એજન્સીઓના ન્યુઝ આર્ટિકલ માંથી સંપાદન કરી લીધેલ છે.
